Jestem mamą małego chłopca, który ma autyzm. Poprzez rozmaite perypetie i koleje losu nasz świat; otoczenie, zarówno to bliskie jak i dalsze zmienia się nieustannie zmuszając nas  do sprostania coraz to ambitniejszym wyzwaniom. Dla autysty zmiany są bardzo trudne. Począwszy od banalnych, jak rutyna dnia do tych spektakularnych jak zmiana szkoły czy miejsca zamieszkania.
Autyzm nie mija, nie wyrasta się z niego, z autyzmem się żyje i trzeba to życie móc przeżywać godnie, radośnie a czasem i boleśnie, bo życie pisze różny scenariusz i lekcje pełne doświadczeń.

Dociekam, szukam wiedzy, staram się zrozumieć przyczyny zmagania się z codziennością osób obciążonych tym zaburzeniem jak również być ich adwokatem wobec społeczeństwa. Uczyć ludzi jak zrozumieć autyzm.

Na tej stronie znajdziesz moje refleksje, jako rodzica, nauczyciela, towarzysza osób z autyzmem.

​

To działanie poszukiwania wiedzy przypomina układanie puzzli. W taki sposób często opisuje się Autyzm-jako układankę, do której rodzic sam musi odnaleźć brakujące elementy. Dlaczego? Bo każde dziecko z autyzmem jest niepowtarzalne. Jeden z neurologów powiedział mi, „Mam 780 pacjentów i każdy jest inny.” To prawda. My rodzice chcemy mieć gotowe rozwiązanie na już, na wczoraj i wymagamy tego od siebie, innych i pośrednio od dziecka. A zapominamy, że do zmian potrzebny jest najważniejszy z czynników-CZAS.

Nerwowo wertujemy fora internetowe, na których pełno sprzecznych informacji. Eksperymentujemy z dietą, biegamy od terapeuty do szamana w poszukiwaniu skutecznych metod. Jednym słowem frustracja przeplatana bezsilnością.

Do każdego dziecka trzeba znaleźć ten brakujący klucz. Przemyśleć szereg aspektów, które składają się na całość zachowań i zaburzeń. Czasami z dystansem popatrzeć na siebie samych. Czasem najzwyczajniej odłożyć wszystko na bok i spędzić czas razem. Zaakceptować je i samych siebie.

Po latach wertowania artykułów, jeżdżenia na konferencje, szkolenia, podpatrywania terapeutów, tysiącach godzin pracy z Jakubem doszłam do wniosku, że wiem tak dużo i widoczne są już efekty mojej pracy, poświęcenia dla syna, a tak bardzo jesteśmy niezrozumiani przez ludzi wokół? Postanowiłam to zmienić i stało się to moją pasją.

Kto, szuka ten znajduje. A ludzie z podobnymi doświadczeniami przyciągają się w życiu jak magnez.

Gratulacje „pani syn ma Aspergera”. Usłyszałam to zdanie od człowieka, który jest specjalistą -Prof.Tonny Atwood Spędził 40 lat na badaniach klinicznych ludzi z tym zaburzeniem. Pokorny i ludzki, sam ma dziecko, które jest autystyczne.

Ten jeden pozytywny głos dodaje mi skrzydeł. W codziennej gmatwaninie zdarzeń, buduje mnie niczym wygrana na loterii. Zmienia mój sposób patrzenia na syna i siebie samą. Odkrywam że Jakub jest wyjątkowy, niepowtarzalny a nie ułomny czy gorszy.

Zwykłe ROZUMIEM zachęca . Już nie do walki ale do budowania świadomości w społeczeństwie.
Zaczęłam działać. Organizować spotkania, warsztaty dla rodziców i nauczycieli, szkolenia dla instytucji. Założyłam Klub Rodziców pod patronatem Fundacji JIM, w której jestem jednym koordynatorów regionalnych.

To my zmieniamy codzienność, która sprawia, że świat dla ludzi z autyzmem staje się krok po kroku lepszy.

Zachęcam do dalszej lektury.

​