Jak to jest być samodzielnym rodzicem, zapytała mnie dziś znajoma,

której małżeństwo stoi nad przepaścią.

​

Odpowiedziałam, na pewno nie łatwo :)

Musisz walczyć podwójnie,

więcej znieść,

więcej pracować ,

czasem więcej udowadniać,

żyć aktywniej, szybciej,

dbać o siebie!

Mieć dobrze poukładane wszystko w głowie i być silnym wewnętrznie.

Bo nie jeden raz inni będą cię oceniać krytycznie jak w opowieści o ojcu, synu i ośle

(na końcu tekstu )

 

Takie ocenianie zaczyna się już w rodzinnym domu.

Pytanie jak ty się do tego odniesiesz, czy dasz się ponieść emocjom czy dasz innym prawo do

ich własnej opinii bez przyjmowania do siebie wszystkiego, co innym przyjdzie do głowy.

To zwyczajnie jest ich własna opinia, czy słuszna? To już drugorzędna sprawa. Ludzie zawsze stwierdzają coś 

z ich własnej perspektywy, albo recytują bez głębszej refleksji przekonania panujące w danym środowisku.

Jestem już 7 lat po rozstaniu z ex i 4 lata po rozwodzie. Więc sporo rzeczy jest już dla mnie „normalne” , ale pisze ten post bo zawsze serce mnie boli kiedy czyjeś małżeństwo upada, kiedy ludzie przestają się szanować, dogadywać bo „chemii już nie ma” , bo ktoś staje się dla drugiej osoby tylko przelewem na konto, itp.

Rozwód był dla mnie najlepszą decyzją mojego życia. Najcięższą, ale i najlepszą.

To jest taki cios, kiedy wszystko wywraca się do góry nogami. To co, do tej pory budowałeś nagle się rozsypuje bo nie jesteście w stanie przejść dalej razem przez kolejną życiową próbę. To jest czas na refleksję nad sobą, swoim życiem, byciem, działaniem. Zadanie sobie pytań czego ja tak naprawdę chcę, czego potrzebuję, czego szukam. Być może czas odważnej konfrontacji samego siebie. Być może odważnego spojrzenia na to, że faktycznie nie po drodze wam razem, itp. itd.

Czy tym samym stwierdzę, że to małżeństwo było najgorszą decyzją życia? Na pewno nie było przemyślaną, i pewnie bardziej podyktowaną sugestiami, „że to już czas, że trzeba, i takie tam kulturowe stereotypy polskie”.   

Czemu się rozstaliśmy? Bo przeciwieństwa się nie przyciągają. Bo po pewnym czasie nie da się żyć razem jeśli macie totalnie odmienne spojrzenie na świat, różne charaktery i nie cieszą was te same rzeczy. To przekonanie jest w moim doświadczeniu bujdą na resorach. Musi być jakiś wspólny mianownik aby dało się razem przejść przez kolejne wyzwania.

​

Z tego związku mam cudowną 2 dzieci i są to moi ludzie na tym świecie. Zawsze byłam konsekwentna i nigdy nie uciekałam od odpowiedzialności ani od konfrontacji. Tego samego uczę ich w życiu, że nie pływamy w bańce mydlanej pod ciepłym skrzydłem mamy czy taty, ale sami jesteśmy odpowiedzialni za swoje decyzje, jakie by one nie były.

A życie nie jest usłane czerwonym dywanem i nie wszystko podają na tacy. Przeszłam już tak dużo czarnych scenariuszy, że jak mówię komuś „będzie dobrze” to znaczy, że to prawda. Bo trzeba się chwycić dobrego azymutu. Trzeba w to wierzyć, że będzie dobrze bo inaczej rujnujemy swój potencjał i to wszystko, czym Bóg obdarował nas na tym świecie.

Nie poddawać się, otrzepać z błota, wstać i iść dalej do przodu. Konstruktywnie odebrać krytykę, naprawić błędy, wziąć na klatę odpowiedzialność za problem. Szukać rozwiązań, itp. itd.

We dwoje zawsze łatwiej, więc jeśli jest jeszcze jakaś iskierka to warto, na pewno warto o nią zadbać. A jeśli już nie ma to zrobić wszystko aby zadbać o dzieci, które trzeba wychować najlepiej jak się potrafi. I wtedy nie patrzysz na siebie, na koszt życia tylko dajesz z siebie to co najwartościowsze na maksa - dla nich.

Prócz tego, że jestem rodzicem samodzielnym to jestem jeszcze mamą dziecka z zaburzeniami ze spektrum autyzmu. I walczę o prawo do całego życia. Inaczej się tego nie da określić bo w Polsce wychowanie dzieci ze spektrum to walka. O wszystko, o godność, o zrozumienie, o równe prawa, o niewykluczenie, o nieocenianie, o prawo do bycia innym, o akceptację, itd. To brzemię ma dodatkowy ciężar napiętnowany przekonaniem, że rodzice tacy jak ja powinni być nieszczęśliwi, ubodzy, posępni, najlepiej godzący się na wszystko i niekwestionujący nic i powinno im brakować do 1go. To ostatnie jest najcięższe do przewalczenia bo faktycznie często brakuje ale nikt nie mówił, że będzie lekko.

Dzieciaki takie jak mój syn, mają od razu pod górę. Są problemem w szkołach, w rodzinach, wśród rówieśników. A ty jako rodzic jesteś często między przysłowiowym młotem i kowadłem i wiecznie zastanawiasz się jak sobie z tym wszystkim poradzić.

Nie wiem skąd u mnie tyle siły. Myślę, że już tak mnie Bóg stworzył. Dużo czerpię z przyjaźni i dobroci ludzi wokół mnie. Uczę się prosić o pomoc, ale i dawać siebie innym, zachęcać motywować i przede wszystkim nie narzekać. Wiele osób wokół mnie ma gorszy scenariusz życia niż mój. Uczę się od nich czerpać to, co dobre, wartościowe. Odważnie stawiam sobie nowe wyzwania i nowe marzenia i sukcesywnie je realizuję. Na prawdę nie jest łatwo być rodzicem solo. To mogę uczciwie powiedzieć bez owijania w bawełnę ale nie ma takiego scenariusza, którego nie dało by się przejść.

 

 

 

 

Bajka o ojcu, synu i ośle

Pewnego dnia ojciec i syn postanowili udać się na targ. Aby tam dotrzeć, musieli przejść po drodze przez cztery miejscowości. Ojciec zwrócił się do syna tymi słowami:

– Usiądź na ośle, a ja będę szedł obok.

Gdy przechodzili przez pierwszą miejscowość, mieszkańcy szeptali:

– Patrzcie, koniec świata! Syn, który jest młodszy od ojca, siedzi na ośle, a biedny staruszek musi iść piechotą.

Ojciec usłyszał to i zwrócił się do syna:

– Posłuchaj, ludzie mówią o nas źle. Lepiej będzie, jak ja usiądę na ośle, a ty pójdziesz piechotą. Tak też zrobili.

Gdy przechodzili przez drugą miejscowość, usłyszeli szemrzących:

– No popatrz tylko, ojciec siadł na osła, a dziecko idzie piechotą wśród tylu niebezpieczeństw!

To usłyszawszy, ojciec i syn, aby uniknąć nieprzychylnych komentarzy, postanowili obaj dosiąść osła.

Gdy przechodzili przez trzecią miejscowość, posłyszeli takie głosy krytyki:

– Biedny osioł! Musi dźwigać cały ten ciężar, ludzie nie mają szacunku dla zwierząt!.

Usłyszawszy to, uznali, że najlepszym wyjściem będzie, jeśli dalej obaj pójdą na piechotę.

Gdy dochodzili do czwartej miejscowości, usłyszeli drwiące i wyśmiewające ich głosy:

– Popatrzcie no jacy głupcy. Mają osła, a idą piechotą!.

Ojciec i syn popatrzyli na siebie i doszli do wniosku, że skoro i tak ciągle byli krytykowani, najlepiej byłoby, gdyby zachowywali się w taki sposób, jaki sami uważali za słuszny i stosowny.

Pamiętaj – jeżeli, jesteś pewien, że robisz dobrze – rób swoje, i nie przejmuj się, co o tym mówią inni, bo i tak zawsze znajdą się tacy, którzy Cię skrytykują.