Wielką motywacją jest dla mnie Ania Lechowicz, która w najbliższą sobotę 1 września 2018 bierze udział w mistrzostwach IronMan w RPA, a następnie w mistrzostwach świata na Hawajach 13 października. Rozmawiamy często o wyrzeczeniach, o sportowych pasjach, które chcemy łączyć z wychowaniem dzieci i pracą, o tym jak trenujemy po nocy kiedy jest już chwila dla siebie, ale też i o tym jak ważne jest aby dzieci nie zaniedbywać ale wdrażać je w sport. Staram się zawsze brać moje „kaczory” na zawody i zachęcać je do brania udziału w biegach dziecięcych towarzyszących, albo zaciągam je na krótsze treningi biegowe nad jeziorem czy na rower. Często jako aktywni rodzice zostawiamy swoje maluchy w domu i dajemy się pochłonąć swojej pasji. To jest naprawdę niełatwe aby wypośrodkować wszystko, szczególnie, że musimy rywalizować z elektroniką, która za czasów naszego dzieciństwa nie wdzierała się tak napastliwie w nasze życie natomiast dziś jest bardzo silnym rywalem do pokonania! 

Dla mnie bieganie jest przede wszystkim sposobem na wysoki czynnik stresu, który generuje wychowanie syna z zaburzeniami ze spektrum autyzmu. Był taki czas mojej działalności społecznej, kiedy prowadziłam aktywnie klub dla rodziców dzieci z autyzmem. Myślałam wówczas o tym aby biegając również pełnić rolę ambasadora autyzmu, ale stwierdziłam, że nie chcę się stygmatyzować, że bieganie ma być moją prywatną strefą która pomoże mi utrzymać równowagę życiową. Chciałam również aby dzieci miały powód do dumy. I był to dobry wybór. Jak mawia mój znajomy przedsiębiorca Andrzej Burzyński, „zbyt często w życiu robimy rzeczy, które są życiodajne dla innych ale nie są życiodajne dla nas”. A to jest ważne aby utrzymać równowagę i wtedy mądrze pomagać innym dając im zachęcenie i motywację.

Prowadzę grupę dla kobiet Bohaterki Codzienności, która skupia 170 pań. Są to kobiety z różnymi, trudnymi doświadczeniami życiowymi, wszystkie niezwykle dzielne i silne, wspaniałe! Jesteśmy dla siebie zachętą, motywujemy się do działania ale i pokazujemy otwarcie proces dochodzenia do sukcesu, jego bolesność, czasochłonność, trud. Jest w niej wiele mam dzieci z autyzmem, które mają bardzo trudne życie i wiele zmagań do uniesienia. Chcę być dla nich inspiracją że poprzez pasję, można zawalczyć o siebie i wygrać.

Kiedy jako rodzic dostajesz do ręki diagnozę autyzm u swojego dziecka, to całe twoje życie, kariera, życie prywatne, znajomości, wszystko zostaje zatrzymane w czasie. To tak jakby wiatr dmuchnął ci w kalendarz i porwał wszystkie kartki. W ciągu 5 sekund znajdujesz się w samym oku cyklonu. I trzeba na nowo nauczyć się żyć, stawiać czoła wyzwaniom i zdobywać wiadomości z rozmaitych dziedzin życia od aspektów prawnych do dietetycznych, bo w tym rozdziale nikt nie dostaje wiedzy podanej na tacy. To żmudny i trudny wyścig, który będzie trwał do końca życia bo z autyzmu się nie wyrasta, z autyzmem się żyje. Niezależnie od trudności zawsze jest wyjście, jak powiedział W. Churchill zachęcając rodaków podczas bombardowania Londynu „jeśli przechodzisz przez piekło, nie zatrzymuj się” . Wiem to brzmi bardzo nie kobieco, ale rzeczywistość jest niestety brutalna i musimy być często silnymi wojowniczkami.
Tekst dedykuję Anecie Furmaniak, mamie Maćka. Dziękuję, że jesteś kochana.