„Jeśli widzisz osobę z autyzmem która zachowuje się dziwnie, patrz na nią jak na człowieka uzależnionego.”

Bob Doman, założyciel of NACD (The National Association for Child Development)

 

Sama doświadczyłam wielokrotnie tego, że zostawiając syna na 2 godziny z nianią, która pozwoliła mu na stymulacje kosztowało mnie 3 tygodnie pracy aby dokonać korekty niechcianych zachowań. Weekend u dziadków wiązał się z 3 trzema miesiącami eliminacji -„powrotu do normalności”.

 

Czy rodzic ma poczucie winy?

Tak, na niemal każdym kroku. Jest to ogromne brzemię i ogromna walka jaką toczymy na co dzień, bo nie możemy sobie pozwolić na cień zaniedbania, zmęczenia, irytacji, zawsze jesteśmy w gotowości i dajemy z siebie 100%. To jest rzeczywistość z cyklu, zrozumiesz dopiero kiedy „zanurzysz stopy w tej rzece”

 

Z czym wiąże się stymulacja?

Jeśli dzieci będą miały jakąś dysfunkcje to będą tę dysfunkcję stymulować z racji na to iż w mózgu wydzielają się wówczas endorfiny= lubię coś robić, np. lizać ścianę, więc dziecko będzie chciało wykonywać daną czynność nieprzerwanie, tak jak uzależnienie.

Naszym zadaniem jest przerwanie tego – czyniąc dziecko zajętym dosłownie 24h na dobę, a to jest bardzo, niezwykle trudna, mozolna, czasochłonna, męcząca, wymagająca pokory, samozaparcia, irytująca i czasem przyprawiająca o złość praca.

Jest to brzemię, paskudne zadanie, tworzące napięcie i sytuacje nerwowe w rodzinie, szkole, w jakimkolwiek miejscu się znajdziecie.

 

Jest sporo polemiki na stymulacją, w kwestii pozwalać czy zabraniać. Ja jestem zwolennikiem przerywania tych zachowań. Z racji na to iż są one uzależnieniami, jak każde inne, a więc każdy mały „kęs” podtrzymuje je i przedłuża ich proces.
Więc następnym razem kiedy widzę dziecko stymulujące się, robiące coś dziwnego, to patrze na niego jak na osobę uzależnioną, będącą w sidłach uzależnienia. A mam empatię do ludzi cierpiących na uzależnienie i stąd moje stanowisko w tej sprawie.

 

Z wywiadu z rodzicami często wnioskuję się, że oni sami czy również dziadkowie dziecka nie są świadomi istoty zaburzenia i nawet nie pracują nad tym obszarem.

 

Wypracowanie wdrożenia innych zabaw (łamiących stymulację zachowań) jest bardzo trudne bo nie wystarczy jedynie przerwać zachowanie uzależniające i zastąpić je innym. Musi zajść proces , umiejętność wyciągania wniosków przyczynowo skutkowych aby dana zabawia miała dla dziecka znaczenie i utrwaliła się w jego pamięci.

 

1. Przerywamy zachowanie uzależniające

2. normalizujemy kanały sensoryczne

3 budujemy proces sekwencji i uczymy dziecko rzeczy, które ma zrobić.

 

To jest bardzo ciężka praca i spocicie się przy niej niejednokrotnie.

 

Patrzmy na to zadane jak na układankę z 12 tys elementami puzzli pomoże wam zrozumieć cel. Aby ją ułożyć potrzeba skompletować całą masę puzzli, pogrupować je, zacząć od ramki, i systematycznie element za elementem kompletować dzieło.

​

Większość dzieci z autyzmem jest wzrokowcami, uczy się dopiero wtedy, kiedy widzi obraz. Na szczęście jesteśmy dziś uzbrojenie w elektronikę wszelkiej maści. Robiąc tzw „Filmy terapeutyczne” jesteśmy w stanie posłużyć się nimi dla wyrobienia wzorców.

Tak wiem, to brzmi dziwnie i od razu nasuwa pytanie dlaczego dziecku nie wystarczy jedynie obserwowanie nas samych czy członków rodziny, lecz obserwowania nagrania z nami? Otóż jest to właśnie kwestia przyswajania wiedzy przez mózg autystyczny.

Zastanówcie się nad pewnym faktem. Jeśli będziecie np. w centrum handlowym i przytłoczy was hałas, ruch, gwar. Stańcie przed włączonym telewizorem w sekcji AGD i zauważcie jak po sekundzie te wszystkie zagłuszenia po prostu znikają, a wy koncentrujecie się na obrazie z telewizora. Zadziwiające, nieprawdaż?

 

Jeśli ten artykuł okazał się pomocny podziel się nim ze znajomymi. Jeśli potrzebujesz skontaktować się ze mną w sprawie szkoleń pisz na adres: annakowalczyk99@wp.pl