To byli niepowtarzalni ludzie, dziś już takich nie ma. Wartości, których się od nich nauczyłam, lojalności, honoru, uczciwości i pracy zostaną ze mną na całe życie i staram się je przekazać również moim dzieciom. Wakacje spędzałam u wujostwa w Stanach, gdzie z wujkiem Tadeuszem rozmawialiśmy o wydarzeniach wojennych. Nadal często go odwiedzam i uwielbiam z nim rozmawiać. Wujek to niesamowity człowiek. Przekazał mi ostatnio historię wspomnień nagraną na zapis elektroniczny, to bardzo wartościowa pamiątka. Proszę poczytać o nim min na stronie http://deon24.com/gehenna-okupacji-widziana-oczami-tadeusza-gubaly-warszawiak-wspomina-1-wrzesnia-1939-roku/ , gdzie zamieszczony jest niedawny wywiad w radio. Już nie mogę się doczekać naszego spotkania w sierpniu, kiedy wręczę mu medal z biegu.

 

Co było inspiracją?

5 lat temu zobaczyłam u mojej koleżanki medal z biegu Powstania Warszawskiego , od razu wiedziałam, że muszę wziąć w nim udział. Stał się on inspiracją do biegania. Przygotowywałam się do niego kilka lat. Ale dopiero teraz udało się wszystko zgrać w czasie. Mój syn jest u dziadków w Krakowie na miesięcznej intensywnej terapii (Kuba ma zaburzenia ze spektrum autyzmu), a ja mogłam poświęcić więcej czasu córce i jednocześnie przygotować się do biegu. Organizatorzy zgodzili się obdarować mnie dodatkowym medalem, słysząc że mój zamierzam przekazać wujkowi. Za to jestem im bardzo wdzięczna, bo jest to kluczowy medal w mojej kolekcji. Ten bieg będzie zdecydowanie uwieńczeniem ważnego rozdziału w życiu, takiego trochę walecznego roku, walki o siebie i nie poddawania się trudnościom. Jak mawia mój znajomy podróżnik, Marcin Gienieczko, „życie to takie nieustanne padnij/ powstań”. Końcówka zeszłego roku była bardzo trudna dla mnie, jedna diagnoza o problemach kardiologicznych, a druga to guz piersi. Bardzo to we mnie uderzyło i tylko przyjaciele wiedzą jak wiele pracy mentalnej trzeba było wykonać aby postawić mnie znów na nogi. W grudniu miałam operację wycięcia guza piersi i nie wiedziałam jak szybko będę w stanie wrócić do treningów. Ustalałyśmy z moją lekarz termin zabiegu, „Pani doktor błagam później bo teraz biegnę w Mikołajkach...no dobrze to 13 grudnia, rocznica Stanu wojennego pasuje? „ O tak bardzo pasuje poproszę :) :) . Na stole operacyjnym pytam, to kiedy mogę zacząć trenować? No jak jest pani taka ambitna to nawet po 3 tygodniach”. Tak naprawdę po miesiącu, w styczniu zrobiłam pierwszą dziesiątkę w 58 min. Trudno mi było w to uwierzyć, jednak mięśnie pamiętają trening, to tzw pamięć sportowa, a i determinacja zrobiły swoje. Jeden z moich znajomych powiedział „ty masz być silna, taka do przodu wiesz,...brać życie za bary” . Ale aby być gotowym na branie się z życiem za bary trzeba czasem uporządkować wiele i dobrze pozamykać niektóre drzwi. Dziś już wiem, że jestem na to gotowa. Mam wokół siebie dobrych ludzi, którzy mnie mocno wspierają, taki mój Team. To osoby z klubu Runners Team Kętrzyn, przyjaciele, znajomi, oraz rodzina. Więzy krwi są dla mnie najcenniejszą sprawą w życiu, to Moi Ludzie, na których zawsze mogę polegać i przekonałam się o tym wielokrotnie.
Ten rok jest wyjątkowo waleczny dla mnie, a bieg Powstania będzie stale przypominał mi o tym, że każde wyzwanie jest po to aby nas rozwijać, wzmacniać, przenosić w nowe nieznane miejsca w przenośni i dosłownie. A wszystko zaczyna się od DECYZJI.