Mierzymy czas według kalendarza, zegarka, lat, a czasem pomiar od biegu do biegu, dokładnie mówiąc od Tricity trail 2018 do edycji tegorocznej. 😊  

Jestem naprawdę wdzięczna, za wszystko co działo się w tym roku.  

Zrobiłam krok nad przepaścią w chmurach, wierząc, że takiej decyzji wymagał los. A że precedens wpływa na wszystko co następuje, takich kroków będzie w moim życiu coraz więcej. I bardzo dobrze, bo nadbieram doświadczenia, siły i w pewnym sensie nawet spokoju o to, co dalej. 

Ponoć postęp w biegu o niecałe 3 minuty, (sprawdzone dzięki uprzejmości jednego z zawodników), a to najbardziej cieszy, że postęp w ogóle. 😊  

Tak się czasem składa, że sporo idzie pod wiatr. Mnóstwo wyzwań, niepewności i niesiesz na barkach więcej niż ważysz.  Jadę więc na swój ulubiony bieg, wyciszyć się nad morzem, tymczasem w prognozie pogody ulewy i zimno. Ale nie będę narzekać! Po ostatnich 35-stopniowych upałach ulgą będzie pobiegać w deszczu. Najbardziej zależało mi na tym, aby zachować znowu w pamięci obrazy, cudne odcienie zieleni przeplatane promieniami słońca, śpiew ptaków, mech, puchate trawy, to wszystko co zapamiętałam z zeszłego roku. Moja determinacja została wynagrodzona, bo w dzień zawodów wszyscy wpasowaliśmy się w okno pogodowe i tak jak w moich marzeniach, cały dystans pokonaliśmy w promieniach słońca. Na połówce w Tricity biegniesz cały czas w lesie, nie ma asfaltu, bruku czy biegu przez miasto i to właśnie kocham w tym biegu, za tym tęsknie. Są fajni ludzie na trasie, ciekawe rozmowy, historie, tak, tak to wszystko w trakcie biegu, na tempo konwersacyjne 😊  Odebrałam medal, wsiadłam w samochód i zaczęło lać. Czuje się spełniona, spokojna i ...już myślę o edycji przyszłorocznej. 😊  

A o kroku nad przepaścią? Tak, poznałam w tym roku, wielu wartościowych ludzi, którzy wnieśli w moje życie inspirację. Nauczyłam się myśleć odważnie i pozytywnie, nie spieszyć z decyzjami, dać sobie prawo do szczęścia, dbać o marzenia i być dla moich kaczorów rozsądnym wsparciem, nawet jeśli mają mnie gdzieś, bo to już wiek nastoletni. Choć wiem, że tak nie jest bo jeszcze przyłażą się przytulić przed snem i mówią, że jestem dla nich “Mamina Joneson” 😊  

Zainicjowałam parkrun na mazurach, biorę udział w koronie półmaratonów, w tym roku ruszyła Siła Marzeń Miłki Raulin i zobaczymy, gdzie dalej nas poniesie, przeprowadzam się na mazowsze, nadal piszę moją książkę (choć nie wiem czy kiedykolwiek ją wydam) ale mówicie aby pisać! 😊 więc dłubię sumiennie. Tymczasem sms od ex teściów :

“Proszę odebrać Jakuba najpóźniej do niedzieli” , sucho, zwięźle ....jakby to była przesyłka, a nie człowiek. Co będę owijać  w bawełnę. Są ludzie, którym nawet człowiek przeszkadza :)