Każdy z nas ma inny język miłości, którym się komunikujemy. Co przekłada się również na potrzeby aprobaty i afirmacji.

Aby działać, tworzyć czy stawiać czoło trudnościom potrzebujemy słyszeć dobre słowo, akceptację od otoczenia lub osoby bliskiej. Kiedy tego nie ma, własne siły nie starczają na długo. Zaczynasz wątpić, czy dasz radę, czy jesteś dobry, silny, dzielna, mądra, itp. Rozważamy to, co zupełnie nie jest istotne. Zawężamy kąt patrzenia na działanie kwestionując własne wartości zamiast skupić się na meritum sprawy.

Kiedy moje dzieci nabroją i przychodzą skruszone z pytaniem „a czy ty mnie jeszcze kochasz?” zawsze zwracam im uwagę, że całkowicie akceptuję to, kim są ale nie pochwalam tego, co robią.

Jesteś człowiekiem, dobrym, wartościowym, mądrym i utalentowanym. Masz prawo do popełniania błędów, zarówno myślowych czy robienia rzeczy nie tak jak byś tego chciał/ chciała. Życie nas testuje w rozmaitych obszarach, aby potem nas wypróbować i za jakiś czas doprowadzić nas do kolejnych testów.

 

Kolega znajomego wpadł na przedsiębiorczy pomysł i zwrócił się do niego z prośbą, „nie chcę abyś mi mówił co mam zrobić, potrzebuję jedynie abyś wierzył we mnie i mówił mi dobre słowa”

Było to dla mnie inspiracją. Często jest tak, że nie robimy czegoś bo sabotujemy własne myśli. Siadamy i sparaliżowani nie możemy wstać, zrobić kroku, wyjść z pułapki, ruszyć z danym projektem czy sprawą do zrobienia. A może znów życie pisze nam scenariusz, którego nie lubimy i bronimy się przed nim aby nie doświadczyć trudów. Wystarczy jedna zachęta, celna uwaga aby podnieść nas do pionu, odrobina zaufania.

 

Mój syn ma teraz bardzo trudny czas, ponownie nie może się odnaleźć w grupie rówieśniczej. Deficyt uwagi i zrozumienia relacji społecznych budzi w nim ogromne napięcie, które nie wie jak rozładować inaczej niż werbalną, soczystą francuszczyzną. To wyjątkowo trudne dla mnie jako mamy słyszeć „ale ma Pani niegrzeczne dziecko”, doświadczać odrzucenia, wstydu, słuchać o zachowaniach wobec osób w szkole i poza nią. To kolejne wyzwanie, które w niesprzyjających okolicznościach finansowych i rodzinnych biorę do rozpracowania samodzielnie. Bez codziennego wsparcia specjalistów, terapeutów, krok po kroku będę działać nie tracąc wiary w tego młodego człowieka, który nie umie odnaleźć się w industrialnym systemie edukacji.
W tym całym trudzie i w zasadzie nieszczęściu, potrzebowałam usłyszeć 1 stwierdzenie. „Rób dalej to, co robisz bo wspaniale opiekujesz się i prowadzisz Kubę” oprócz wielu wartościowych i mądrych wniosków do których doszliśmy w naszej rozmowie, ta jedna sentencja była dla mnie kluczowa. Nie było w niej wskazówek czy krytyki, po prostu zwykła pochwała od człowieka który nawet nie mieszka w mojej okolicy. Tak niewiele i aż tak dużo.
 

Wiecie dokładnie jacy jesteście, potraficie być- Radośni, Szczęśliwi, kiedy jesteście po prostu sobą. Bez zbędnego kreowania, kalkowania cudzych zachowań. Staracie się, wychodzicie z własnych stref komfortu, robicie rzeczy wielkie i niesamowite. Czasem trzeba zwolnić na chwilę aby uwierzyć na nowo w to, że dasz radę i jesteś na dobrej drodze w zgodzie z własnymi wartościami. Czasem i potrzebny jest taki Aaron, który będzie pomagał ci wznosić ręce do Boga abyś nie stracił/nie straciła sił. Jak  pisał  Coleman w  "Inteligencji Emocjonalnej" , decydujemy pod wpływem emocji , a potem racjonalnie usiłujemy wytłumaczyć nasze zachowania. Mimo wszystkich okoliczności , popełnianych błędów czy porażek, nie traćmy wiary w siebie.