Zbyt często pozwalamy innym ludziom na robienie wobec nas tego, z czym się nie zgadzamy. Rzeczy czy zachowań, które nie są zgodne z naszymi wewnętrznymi przekonaniami i wartościami. Puszczamy w NIEPAMIĘĆ, przechodzimy do porządku, wobec takich zachowań, a po jakimś czasie jesteśmy rozgoryczeni i wściekli.

Dlatego ważne jest aby być kochającym, życzliwym ale bardzo bezpośrednim, szczerym odnośnie tego, co jest dla nas akceptowalne, a co nie.

Słyszałeś na pewno takie zdanie:

 

„W danej sytuacji ludzie zachowują się wobec nas najlepiej jak potrafią”

 

Zgodzisz się ze mną, że nie jesteś w stanie tego ocenić, czy ktoś zachowuje się wobec ciebie dobrze czy źle, a lżej będzie ci żyć kiedy przyjmiesz, że tak właśnie jest.

 

Każdy zachowuje się wobec ciebie , najlepiej jak potrafi, najlepiej na ile go stać. Koniec i kropka

Kiedyś byłam dla wszystkich miła, układna i bardzo z tego powodu cierpiałam. Po rożnych życiowych doświadczeniach doszłam do wniosku, że problemem był brak wytyczonych granic. Kierowałam się strachem, „a co inni sobie o mnie pomyślą”, „a co jeśli przestaną mnie lubić” , „a jeśli ich zawiodę, „ a co jeśli....” itp.

 

Wyznaczanie granic jest trudne kiedy kierujemy się właśnie taką obawą, ale są one KLUCZOWE do pokochania siebie, a jednocześnie traktowania innych z miłością i życzliwością. Powiedziałabym, że to jest taki fundament naszej egzystencji i nic w naszym życiu nie utrzyma się bez wyznaczonych granic.

Chronią nas one zarówno przed manipulacją psychologiczną oraz emocjonalną, a z drugiej strony strzegą nas przed stawianiem sztucznych murów czy izolowaniem się od ludzi.

 

Takie granice wyznaczamy małym dzieciom aby mogły się rozwijać, uczyć empatii i okazywać współczucie wobec ludzi. Uważam, że te dwie ostatnie cechy wcale nie są jednoznaczne.

Współczucie według mnie wynika z tego, że łączy nas człowieczeństwo, zakorzenione w Bogu. Możesz się z tym zgodzić albo nie.

Za empatię uważam tylko zestaw umiejętności, których możemy się nauczyć. Tego właśnie uczymy dzieci od małego, to sposób komunikacji miłości do ludzi, wrażliwości na drugiego człowieka. To nie odczuwanie czegoś za kogoś, rozwiązywanie czyiś problemów tylko zauważenie ich razem z tą osobą. „nie jesteś sam, widzę z czym się zmagasz”

 

empatia bez wyznaczonych granic nie jest empatią,

współczucie bez wyznaczonych granic nie jest prawdziwym współczuciem,

wrażliwość bez wyznaczonych granic nie jest wrażliwością.

 

Dlatego pytanie jakie musisz sobie zadać to:

 

jakie granice określisz aby były spójne z tobą, a jednocześnie abyś mogła/mógł poczynić hojne założenia na temat człowieka blisko ciebie.

Takie granice będą wtedy nie murem, czy ścianą lub podziałem, ale czystym SZACUNKIEM tego, co jest dla ciebie ważne i akceptowalne, a co nie jest.