Wrażenie, że dziecko z Autyzmem nie słyszy nas kiedy mówimy do niego związane jest z jego brakiem reakcji na nasz komunikat w sposób jaki byśmy tego oczekiwali. Pragniemy aby odwróciło się i popatrzyło na nas, potwierdziło werbalnie „tak słyszałem, co do mnie mówiłaś”, czy chociażby skinęło głową, że wiadomość dotarła. Pomimo braku tych wszystkich odzewów nie znaczy jednak, że wiadomość pozostaje bez odbioru. Wiele opracowań stwierdza, że dzieci z Autyzmem nie przejawiają empatii, są chłodne, obojętne na innych, na to, co dzieje się wkoło nich.
Uważam, że wręcz na przekór temu można ćwiczyć, uczyć, wprogramować pewne reakcje, które uruchomią mechanizm odczuć.
Syn ma już 10 lat. Od 6 roku życia przerobiliśmy wiele ćwiczeń uczących emocji. Z biegiem lat zauważyłam u niego zwiększenie wrażliwości na cudzą krzywdę, na płacz. Empatię do rówieśników i refleksje na temat tego, co się wydarza.
Kiedy coś komunikuję Kubie, np. „teraz tego nie zrobimy. Najpierw obiad, potem zakupy, a po tym wszystkim się pobawimy” on powtarza to sobie na głos kilka razy, tak jakby chciał to wdrożyć, usłyszeć. Być może potrzebuje tak robić aby zrozumieć.
Dlatego reakcja na dany komunikat nie zawsze jest możliwa od razu, nie zawsze jest „słyszalna” od razu. Dziecko potrzebuje czas na odkodowanie naszego przekazu. Nie denerwujmy się ale miejmy to na uwadze!
Zarzut i nasza urażona duma, emocja spowoduje niepotrzebne napięcie- „No znowu nie słuchasz tego, co do ciebie mówię! „ Ależ słucham mamo!”
Oczywiście ze słucha, tylko nie do końca rozumie i właśnie na to zrozumienie= odkodowanie, potrzebny mu jest czas.
Refleksje przychodzą z ogromnym opóźnieniem ale samo to, że zachodzą jest wspaniałym dowodem że rozwój idzie w dobrym kierunku, a w mózgu odbywają się prawidłowe zmiany.
Kuba pewnego popołudnia, przy naleśnikach, stwierdził „wiesz mamo, przepraszam, że wtedy tak uderzyłem cię w twarz przy ludziach”
Bardzo mnie zaskoczyło to wyznanie bo zdarzenie miało miejsce półtora roku temu. Refleksja świadczy o tym, że w myślach Kuby zaszła pewna analiza tego, co było, co zrobił, jakie to miało skutki dla drugiej osoby. Jego decyzja- zrobiłem źle, chcę przeprosić, to wzruszający dla mnie moment, jakże cenny. Świadczący o tym, że rozróżnia dobro od zła, że przejmuje się innym człowiekiem, że potrafi spojrzeć na siebie z dystansem. Cecha, którą poznał i teraz będzie rozwijał, ćwiczył, doświadczał. Jakże potrzebna w samodzielnym życiu .
Dlatego życzę spokoju, wiary w to, co dobre, sił do niepoddawania się i otwartości na to co, może się zmienić na lepsze.